Canımın yanmış olması umrumda değil..!
Kanımın çekilmesi damarlarımdan ve buz kesilen avuçlarımdaki terler..
Umrumda bile değil..!
Aynı koltukta oturuyorum,
sol karşıda tv, sağımda şu an ellerimin dokunduğu, gözlerimin dikildiği alet var..
Gündüz neyse de diyorum (geç uyanmakla ilgilidir) geceleri bir sancı yine içimde
ve hep aynı saatte acıkıyorum,
biliyorum haberin yok; ama yine de her zaman ki gibi şaşırmıyorsun..
Deli gibi uyuyakalmak istiyorum; çünkü düşünmekten uyuyamıyorum..
Ve sonunda uyuyakalıyorum,
öğlene doğru uyanıyorum küçük bir kız çocuğu uyandırıyor beni ismi Elif,
o lanet asık suratımı güldürmeyi başarıyor ve sonra yine akşam oluyor
ve tek kazanımım günleri daha az zaiyatla geçiriyor olmam oluyor..
Hâlâ seviliyorum, hala çevremde insanlar var; ailem, dostlarım, arkadaşlarım hatta hayranlarım var..
Sonra nefes de alabiliyorum, nabzım da atıyor;
ama hâlâ ölsek birbirimizden haberimiz olmayacak tarzında yaşıyoruz...
Sende bildin onu,
biz o diğer insanlar gibi olmadık
biz birbirimiz olmadan da yaşayabiliyoruz; ama birlikte bir b(aşka) (...)
